Słowo stało się ciałem i jako człowiek…( św. Jan 1)
Najszlachetniejsze dzieło Boga – człowiek. Mark Twain

Człowieka mierzy się miarą serca. Jan Paweł II

Człowiek bardziej staje się człowiekiem, gdy zgina kolana przed Bogiem.

Jeśli człowiek pozbawił się chęci dotarcia do prawdy,
pozostanie constans dupkiem.

Czasem zło urządza człowiekowi życie wysoko na piedestale władzy, popularności, bogactwa, pozornej szczęśliwości, aby nie zwrócił się ku Bogu.

Rzeczy materialne, pieniądze, człowiekowi powinny służyć
do uszlachetnienia swojego umysłu, serca i duszy.

Szczytem dzieła stworzenia jest człowiek,
którego Pan Bóg stworzył małżeństwem – kobietą i mężczyzną.

U początku człowieka jest Bóg-Miłość i rodzice.
Człowiek jest osobą pośród rzeczy i zwierząt,
najbardziej niezwykłą w całym wszechświecie,
jako jedyny posiada rozum i posługuje się słowem – mową.
Ma potrzebę piękna i potrafi tworzyć piękno.
Posiada swoją godność, która jest świadectwem boskości
i przeznaczenia na życie w wieczności.

Przyszłość człowieka istnieje w naszej teraźniejszości,
podobnie jak przeszłość istnieje w naszej pamięci.

Człowiek obdarzony jest świadomością i wolnością;
marzeniami, aby kochać i być kochanym,
być radosnym i szczęśliwym.
Posiada zdolność do miłości nawet ponad własne życie.

Człowiek jako jedyny posiada sumienie,
przez które Bóg przemawia do nas
i w nim jest wkomponowane boskie
prawo sprzeciwu sumienia przeciwko złu.

„Człowiek składa się z ducha, woli, i natury.
Człowiek nie może sam siebie tworzyć”. (papież Benedykt XVI )

Człowiek to nie przedmiot do wyrzucenia.
„Nie można osoby ludzkiej oderwać od kontekstu antropologicznego,
i jego godności transcendentnej”. ( papież Franciszek )

Jednak człowiek jako jedyny
potrafi krzywdzić samego siebie i innych ludzi.
Może sam zniekształcić swoją świadomość i utracić swoją wolność.

Każdy jest jedyny w swoim rodzaju i wyjątkowy
oryginalny i niepowtarzalny.

Istnieje w nim ścisły związek
między sposobem postępowania a jego sposobem myślenia.

Im bardziej skrzywdzi samego siebie i innych ludzi,
tym bardziej lęka się prawdy o własnym postępowaniu,
a także o własnych skutkach tego postępowania.
Grzech zabiera człowiekowi ochotę do modlitwy,
do zwrócenia się ku Bogu.

W umyśle człowieka istnieje zdolność dokonywania wyboru
pomiędzy dobrem a złem, co świadczy o jego inteligencji.

Człowiek jako jedyny posiada moc rozstrzygania nawet o sobie

Każdy człowiek niezależnie od wykształcenia, stanu posiadania
obdarzony jest darem łaską życiowej mądrości,
która pozwala mu żyć.

Człowiek oddalający się od miłości i radości,
jest skłonny uciekać od prawdy, która go niepokoi
i od mądrości, która stawia mu wymagania.

Ulegając takiej pokusie rozczarowuje się i obumiera w nim
to co jest dobre, piękne, i prawdziwe.

Człowiek bojący się prawdy o sobie i uciekający od tej prawdy,
zaczyna nałogowo oszukiwać samego siebie.
Taki człowiek gotów jest uwierzyć w każdy absurd,
w każdy zabobon i w każdą ideologię.
Jedynie trudno mu uwierzyć w to co jest prawdą.

Tym czasem prawda jest początkiem mądrości,
wyzwala nas z grzechów, ignorancji i naiwności.
Poszukiwanie prawdy jest warunkiem życia
w sposób szczęśliwy i godny człowieka.

Nikt z nas nie jest prawdą.
Nikt z nas nie jest źródłem ani właścicielem prawdy.
Nikt z nas nie ma „swojej” prawdy,
Ale każdy z nas może wyruszyć w osobistą podróż
w poszukiwaniu tej Prawdy, która jest prawdziwa
czyli niezależna od nas i od naszych oczekiwań.

Każdy może mieć swoje racje, ale prawda należy do Boga.

Kto decyduje się wyruszyć na poszukiwanie Prawdy,
ten dotrze do krainy miłości, gdyż miłość jest zawsze prawdziwa.
***
„Człowieka nie można zrozumieć bez Chrystusa,
a właściwie człowiek nie może siebie zrozumieć bez Chrystusa”.
Jan Paweł II papież

* Trochę korzystałem z oprc. Magdaleny Korzekwy i Marka Dziewięckiego
28.09.2014